Gerechtshof Den Haag, 12-05-2015, ECLI:NL:GHDHA:2015:1146, 200.136.189/01

Aanvankelijk heeft [benadeelde] in dit geding van Nationale Nederlanden vergoeding van de door hem gestelde schade gevorderd. Hangende het geding is hij echter tot het inzicht geraakt dat ondanks de uitspraak en de opheffing van het faillissement van [woonplaats] en haar daaruit voortvloeiende ontbinding toch in het door [benadeelde] tegen [woonplaats] aangespannen geding inhoudelijk beslist zou kunnen en moeten worden over haar aansprakelijkheid voor de door [benadeelde] gestelde schade. Daarop heeft [benadeelde] in dit geding tegen Nationale Nederlanden zijn eis aldus gewijzigd dat hij thans een verklaring voor recht vordert dat, als de rechter bij in kracht van gewijsde gegane einduitspraak in de aanhangige rechtszaak van [benadeelde] tegen [woonplaats] heeft beslist dat [woonplaats] verplicht is aan [benadeelde] een schadevergoeding te betalen, Nationale Nederlanden gehouden is die schadevergoeding aan [benadeelde] te betalen, en dat dat ook zal gelden voor zover de omvang van die schadevergoeding nader vastgesteld zal worden bij in kracht van gewijsde gegane rechterlijke uitspraak in een schadestaatprocedure tussen [benadeelde] en [woonplaats] . En datzelfde vordert [benadeelde] ten aanzien van de ten laste van [woonplaats] uitgesproken proceskostenveroordeling ten gunste van [benadeelde] .

Aan deze vordering heeft [benadeelde] in de eerste plaats ten grondslag gelegd:

Onder 4.1 van het bestreden vonnis heeft de rechtbank deze grondslag verworpen en geoordeeld dat de door [benadeelde] ingeroepen bepaling in de polisvoorwaarden geen derdenbeding bevat, maar niet anders te duiden valt dan als een (onherroepelijke) volmachtverlening van de verzekeringnemer aan de verzekeraar om derden rechtstreeks schadeloos te stellen. Dit oordeel bestrijdt [benadeelde] met zijn grief I.

Daartoe voert hij aan dat het oordeel dat artikel 11.1 van de polisvoorwaarden slechts een volmachtverlening bevat, onhoudbaar is omdat dat artikel naar zijn mening (die het hof overigens deelt) de verzekeraar ook het recht toekent om bij het aangaan van een schikking met de gelaedeerde tegen de wens van de verzekerde in te gaan en omdat dan toch bezwaarlijk van vertegenwoordiging van de verzekerde kan worden gesproken. Met dat laatste verenigt het hof zich niet: het is met het begrip vertegenwoordiging geenszins in strijd dat de vertegenwoordiger een handeling verricht waartegen de vertegenwoordigde bezwaar heeft.

In de tweede plaats voert [benadeelde] tegen dit oordeel aan dat volgens artikel 6:30 BW een verbintenis door een ander dan de schuldenaar kan worden nagekomen en de verzekeraar om rechtstreeks aan de gelaedeerde te kunnen betalen dus geen volmacht nodig heeft. Zonder volmacht heeft een dergelijke betaling immers ook bevrijdende werking. Dat is in zoverre juist dat een dergelijke betaling zonder dat daaraan een volmacht ten grondslag ligt, de verzekerde tegenover de gelaedeerde zou bevrijden, maar [benadeelde] ziet hierbij over het hoofd dat de verzekeraar hierdoor tegenover zijn verzekerde niet bevrijd zou worden.

Het is echter niet doorslaggevend of in deze clausule (slechts) een volmachtverlening kan worden gezien. Waar het om gaat, is of er een derdenbeding in gezien kan worden dat de gelaedeerde een rechtstreekse aanspraak jegens Nationale Nederlanden toekent. Dat kan er naar het oordeel van het hof niet in gezien worden. De tekst van de door [benadeelde] ingeroepen passage spreekt slechts van een recht dat aan Nationale Nederlanden wordt toegekend en er zijn geen feiten of omstandigheden gesteld of gebleken die erop zouden wijzen dat de clausule op Nationale Nederlanden ook een verplichting, en wel jegens de gelaedeerde, legt. Het hof acht grief I daarom ongegrond.