Rechtbank Rotterdam, 24-08-2023, ECLI:NL:RBROT:2023:7845, ROT 22/5595

1. Eiseres is eigenaar en gebruiker van de onroerende zaak. Het betreft een bioscoop onder de naam [naam bioscoop].

2. In geschil is of de gebruikersbelasting terecht is opgelegd, nu het voor eiseres op 1 januari 2022 niet mogelijk zou zijn geweest om de onroerende zaak te gebruiken wegens landelijke corona-maatregelen. De waarde van de onroerende zaak is niet meer in geschil.

3. Eiseres heeft zich in beroep op het standpunt gesteld dat zij op 1 januari 2022 niet als gebruiker van de onroerende zaak kan worden aangemerkt, nu op deze datum het object in verband met coronamaatregelen van overheidswege gesloten was. Eiseres voert hiertoe aan dat volgens vaste jurisprudentie onder ‘gebruik’ als bedoeld in de Gemeentewet moet worden verstaan: het metterdaad bezigen van de onroerende zaak ter bevrediging van de eigen behoeften. Volgens eiseres dient onder het ‘bezigen ter bevrediging van de eigen behoeften’ het kunnen aanwenden conform de beoogde bestemming te worden verstaan. In het geval van eiseres is dit de exploitatie van een bioscoop. De enkele omstandigheid dat de onroerende zaak aan eiseres ter beschikking stond, is op zichzelf onvoldoende om eiseres als gebruiker in de zin van artikel 220, aanhef en onder a van de Gemeentewet te kunnen aanmerken. Nu de exploitatie van de bioscoop op 1 januari 2022 van overheidswege niet was toegestaan, is volgens eiseres geen sprake van belastingplichtig gebruik.

4. Verweerder voert aan dat de verplichte sluiting vanwege de coronamaatregelen, waardoor het object niet meer toegankelijk was voor publiek, niet afdoet aan het feit dat eiseres op 1 januari 2022 als gebruiker in de zin van artikel 220, aanhef en onder a, van de Gemeentewet kan worden aangemerkt. Verweerder is het eens met eiseres dat het louter ter beschikking staan van een object niet voldoende is voor gebruik in de zin van artikel 220, aanhef en onder a, van de Gemeentewet. Volgens hem is daarvan echter geen sprake, omdat het object gestoffeerd en gemeubileerd was en het als opslagplaats van de inventaris van de bioscoop werd aangehouden. Verweerder stelt dat alleen al het feit dat de inventaris is opgeslagen voldoende is om eiseres aan te merken als gebruiker.

5. De rechtbank overweegt dat de OZB een tijdstipbelasting is. Op grond van artikel 220 van de Gemeentewet houdt dit in dat degene die op 1 januari van een jaar het gebruik van de onroerende zaak heeft, voor het gehele jaar OZB verschuldigd is. Volgens vaste jurisprudentie moet onder ‘gebruik’ van een onroerende zaak in de zin van artikel 220, aanhef en onder a, van de Gemeentewet worden verstaan, het metterdaad bezigen van de onroerende zaak ter bevrediging van de eigen behoeften (Hoge Raad 5 januari 2012, ECLI:NL:HR:2012:BV0250). De enkele omstandigheid dat de onroerende zaak in de tussentijd aan eiseres ter beschikking stond, is op zichzelf onvoldoende om eiseres als gebruiker aan te merken.

6. De rechtbank oordeelt als volgt. Weliswaar was het door de coronamaatregelen niet mogelijk de onroerende zaak voor de beoogde commerciële activiteiten te gebruiken, maar dat betekent niet dat de mogelijkheid om de onroerende zaak te gebruiken afwezig was. De rechtbank gaat ervan uit dat het pand, tijdens de tijdelijke publiekssluiting, steeds volledig als zodanig was ingericht. Eiseres heeft de stelling van verweerder dat de bioscoop niet was leeggehaald, ook niet betwist. De rechtbank merkt dit aan als opslag in de onroerende zaak van meubilair en dergelijke ten behoeve van het zo snel mogelijk weer toelaten van publiek. Verder acht de rechtbank het aannemelijk dat de onroerende zaak, met het oog op een hopelijk spoedige heropening, in een zodanige staat werd gehouden (door eventueel noodzakelijk onderhoud en schoonmaak) dat de bioscoop bij opheffing van de coronabeperkingen meteen weer voor het publiek kon worden opengesteld. Die openstelling is overigens – heeft de rechtbank ambtshalve geconstateerd – na opheffing van de corona-maatregelen ook daadwerkelijk gerealiseerd.