Rechtbank 's-Gravenhage, 18-06-2008, BF1950, AWB 07/6114 VPB

Uitspraakdatum: 18 juni 2008

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

[X] BV, gevestigd te [Z], eiseres,

en

de inspecteur van de Belastingdienst te [P], verweerder.

1. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

2. Gronden

2.1. Eiseres is [datum] 1972 opgericht. Alle aandelen in eiseres worden gehouden door [A] B.V. (hierna: aandeelhouder). In 2001 heeft eiseres een bedrag van € 453.780 geleend van haar aandeelhouder onder verschuldigdheid van 5% rente per jaar. Eiseres en haar aandeelhouder zijn voor de toepassing van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 evenals voor regelingen van internationaal recht in Nederland gevestigd. Eiseres en haar aandeelhouder zijn verbonden in een groep in de zin van artikel 24b van boek 2 van het Burgerlijk Wetboek. Per ultimo 2004 bedraagt het totaal door eiseres van haar aandeelhouder geleende bedrag € 745.000. De totale verschuldigde rente bedraagt € 35.750. Door verweerder is artikel 10d Wet op de vennootschapsbelasting 1969 (hierna: Wet Vpb 1969) toegepast, met als gevolg dat een bedrag van € 8.387 aan rente niet in aanmerking is genomen wegens een te veel aan vreemd vermogen in de zin van genoemd artikel 10d, lid 1, Wet Vpb 1969.

2.2. In geschil is of het bedrag aan verschuldigde rente van € 8.387 terecht niet in aanmerking is genomen wegens toepassing van artikel 10d Wet Vpb 1969. De omvang van de in geding zijnde correctie is als zodanig niet in geschil.

2.5. Verweerder betwist gemotiveerd de standpunten van eiseres, en neemt het standpunt in dat het bedrag van € 8.387 aan verschuldigde rente, niet in aanmerking kan worden genomen wegens een te veel aan vreemd vermogen in de zin van artikel 10d, lid 1, Wet Vpb 1969.

2.6. Met betrekking tot het beroep van eiseres op het EG-verdrag stelt de rechtbank voorop dat het door eiseres opnemen van de lening bij haar aandeelhouder, geen grensoverschrijdende activiteit is binnen de Europese Unie. Daarmee is naar het oordeel van de rechtbank sprake van een interne aangelegenheid die geen toegang biedt tot de vrijheden uit het EG-verdrag (HvJ EG 27 oktober 1982, gevoegde zaken 35 en 36/82, Morson en Jhanjan, Jur. 1982, blz. 3723; HvJ EG 26 januari 1993, zaak C-112/91, Werner, Jur. 1993, blz. I-429). Voor het overige kan het beroep door eiseres op de jurisprudentie van het Europese Hof van Justitie daarom onbehandeld blijven. Het standpunt van eiser dat in dit geval wel beroep op het EG-verdrag kan worden gedaan omdat het in dit geval een zonder-onderscheidmaatregel betreft, gaat niet op, aangezien daaraan voorafgaat het oordeel of door toepassing van die maatregel de uitoefening van een in het EG-verdrag gewaarborgde fundamentele vrijheid daadwerkelijk of potentieel wordt belemmerd. Van een dergelijke belemmering is in dit geval echter geen sprake, aangezien door toepassing van de maatregel in het onderhavige geval geen situatie ontstaat waarin de in het EG-verdrag geregelende vrijheden minder aantrekkelijk worden.

2.7. Terzake van het door eiseres ingenomen standpunt dat artikel 10d Wet Vpb 1969 strijdig is met artikel 26 IVBPR en artikel 14 EVRM wegens ongeoorloofde discriminatie, overweegt de rechtbank het volgende. Naar ondermeer volgt uit het arrest van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens van 22 juni 1999, Della Ciaja/Italië, nr. 46757/99, BNB 2002/398, heeft de wetgever een 'wide margin of appreciation' bij de beoordeling of voor de toepassing van het (verdragsrechtelijke) gelijkheidsbeginsel sprake is van een ongelijke behandeling van gelijke gevallen alsmede of en in welke mate voor een ongelijke behandeling van gelijke gevallen een objectieve en redelijke rechtvaardiging bestaat. Naar het oordeel van de rechtbank is de wetgever met betrekking tot het door eiseres gestelde verschil in behandeling binnen deze marge gebleven. Eiseres voert in dit verband nog aan dat haar situatie vergelijkbaar is met die waarin zou worden geleend van een directeur grootaandeelhouder (natuurlijk persoon) of wordt geleend van een bank, maar waarin de renteaftrek niet op grond van artikel 10d Wet Vpb 1969 wordt beperkt. In de gevallen waarmee eiseres haar situatie vergelijkt is evenwel geen sprake van organisatorische en economische verbondenheid met één of meer rechtspersonen of vennootschappen binnen een groep in de zin van art. 2:24b Burgerlijk Wetboek. De maatregel van artikel 10d Wet Vpb 1969, dient naar het oordeel van de wetgever echter gericht te zijn op belastingplichtigen die op een dergelijke wijze zijn verbonden, aangezien in die situatie ongewenste grondslagverschuiving en grondslaguitholling kan optreden. Met de beperking van de maatregel tot die belastingplichtigen heeft de wetgever naar het oordeel van de rechtbank de grenzen van zijn ruime beoordelingsvrijheid niet overschreden. Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking dat artikel 10, lid 5, Wet Vpb 1969 aan belastingplichtigen de mogelijkheid biedt om in plaats van de vaste ratio, de zogenoemde concernratio toe te passen in geval deze voor de belastingplichtige leidt tot een gunstiger resultaat.

2.8. Met betrekking tot het beroep van eiseres op het rechtvaardigheidsbeginsel, overweegt de rechtbank dat dit beginsel niet is neergelegd in enige geschreven of ongeschreven rechtsregel. Zo behoort het niet tot de in de Awb opgenomen beginselen van behoorlijk bestuur. Evenmin behoort het rechtvaardigheidsbeginsel tot de in de jurisprudentie ontwikkelde en (nog) niet gecodificeerde beginselen van behoorlijk bestuur. Derhalve kan de rechtbank het handelen van verweerder niet aan het rechtvaardigheidsbeginsel toetsen.

2.9. De rechtbank verstaat het beroep van eiseres op het rechtvaardigheidsbeginsel mede als een bezwaar tegen de gevolgen die de toepassing van de Wet in dit geval heeft. Eiseres heeft gewezen op de dubbele belastingheffing die ontstaat wegens het feit dat de rente bij haar aandeelhouder volledig in de Nederlandse belastingheffing wordt betrokken. Over dit bezwaar kan de rechtbank zich evenwel niet uitlaten, omdat de rechter volgens de wet moet rechtspreken en in geen geval de innerlijke waarde of billijkheid van de wet mag beoordelen (artikel 11 van de Wet van 15 mei 1829, houdende algemene bepalingen der wetgeving van het Koninkrijk, Stb. 1829, 28).

2.10. De rechtbank is voorts niet gebleken dat verweerder enig ander, wél tot de geschreven of ongeschreven rechtsregels behorend beginsel van behoorlijk bestuur heeft geschonden, waaronder het rechtzekerheidsbeginsel. De rechtszekerheid staat anders dan eiseres betoogt, los van de opname van een tegenbewijsregeling.

2.11. Gelet op het vorenoverwogene is het beroep ongegrond verklaard.

2.12. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Deze uitspraak is gedaan op 18 juni 2008 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. R.C.H.M. Lips, in tegenwoordigheid van mr. L.M. Holdert, griffier.