Gerechtshof Den Haag, 03-06-2025, ECLI:NL:GHDHA:2025:1066, BK-24/565 tot en met BK-24/568

3. De Rechtbank heeft geoordeeld, waarbij belanghebbende is aangeduid als eiser en de Inspecteur als verweerder:

2. De belastingrente wordt enkelvoudig berekend over het tijdvak dat aanvangt 6 maanden te rekenen vanaf het einde van het tijdvak waarover de belasting wordt geheven en eindigt op de dag voorafgaand aan de dag waarop de aanslag, onderscheidenlijk de navorderingsaanslag, invorderbaar is ingevolge artikel 9 van de Invorderingswet 1990 en heeft als grondslag het te betalen bedrag aan belasting.”

10. De rechtbank vat eisers standpunt dat geen bijdrage Zvw kan worden (na)geheven op als een beroep op het vertrouwensbeginsel. Eiser heeft aangevoerd dat, gelet op de afspraak die destijds met de inspecteur Vpb is gemaakt, geen aanslagen kunnen worden opgelegd. Dit beroep slaagt naar het oordeel van de rechtbank niet. Voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel is vereist dat de belastingplichtige aannemelijk maakt dat van de zijde van verweerder toezeggingen of andere uitlatingen zijn gedaan of gedragingen zijn verricht waaruit de betrokkene in de gegeven omstandigheden redelijkerwijs kon en mocht afleiden of en zo ja, hoe verweerder in een concreet geval zijn bevoegdheden zou uitoefenen. Aan de omstandigheid dat iets niet met de inspecteur Vpb is besproken, dan wel dat iets geen onderdeel van een afspraak was, kan eiser niet het in rechte te beschermen vertrouwen ontlenen dat geen bijdrage Zvw zou worden geheven. De rechtbank volgt eiser dan ook niet in zijn standpunt dat over de voorgaande jaren niet meer kan worden (na)geheven.

11. Gelet op het eerste lid van artikel 30fc van de Awr is in beginsel terecht belastingrente in rekening gebracht. Er is immers sprake van de situatie dat na het verstrijken van zes maanden na het einde van het tijdvak waarover de belasting wordt geheven, een (navorderings)aanslag wordt opgelegd met een te betalen bedrag. In zoverre is steeds terecht belastingrente in rekening gebracht. Ook de periode waarover de belastingrente is berekend, is conform de wettelijke bepalingen (het tweede lid van art. 30fc Awr). Voor de berekende rente over 2021 lijkt verweerder te weinig in rekening te hebben gebracht maar dit is niet in het nadeel van eiser.

12. Zoals verweerder in het verweerschrift heeft verklaard en daarna ook ter zitting nader heeft toegelicht, is door de wijze waarop eiser de aangiften heeft ingediend in combinatie met de omstandigheid dat door de BV geen loonheffing is ingehouden, ten onrechte geen Zvw geheven. Dat het voor eiser lastig was om op de juiste wijze aangiften te doen en hij, nadat hij er op gewezen werd dat het niet goed ging, veel moeite heeft betracht om op de juiste wijze aangiften te doen maar dat steeds onduidelijk is gebleven op welke wijze eiser de lijfrente-uitkering moest aangegeven, is vervelend voor eiser maar kan er niet toe leiden dat geen belastingrente in rekening wordt gebracht. Daartoe biedt de wet geen ruimte. De wettelijke bepalingen waarop het in rekening brengen van de belastingrente is gebaseerd, zijn dwingendrechtelijke bepalingen. Dat betekent dat verweerder geen beleidsvrijheid heeft bij de toepassing ervan. Anders gezegd: uit de wet vloeit rechtstreeks voort wanneer en over welk tijdvak belastingrente wordt berekend. Het is vervolgens de taak van verweerder om dit te formaliseren. Ook ten aanzien van de hoogte van de belastingrente bestaat voor verweerder geen beleidsvrijheid. Hij kan dus niet afwijken van de voorgeschreven percentages. De rechtbank ziet evenmin ruimte voor het matigen of vernietigen van de belastingrente. Het staat de rechter niet vrij om zijn beslissing te baseren op zijn oordeel omtrent de redelijkheid en billijkheid van een wet in formele zin.2 Toetsing van de formele wet aan algemene rechtsbeginselen, zoals het evenredigheidsbeginsel, is in strijd met het toetsingsverbod van artikel 120 van de Grondwet gelet op het zogenoemde Harmonisatiewetarrest.3 Uit rechtspraak van de Hoge Raad volgt ook dat het toetsingsverbod niet wegneemt dat indien sprake is van bijzondere omstandigheden die niet zijn verdisconteerd in de afweging van de wetgever, dit aanleiding kan geven tot een andere uitkomst dan waartoe strikte toepassing van de wet leidt. Dat is het geval indien die niet-verdisconteerde bijzondere omstandigheden die strikte toepassing zozeer in strijd doen zijn met algemene rechtsbeginselen of (ander) ongeschreven recht dat die toepassing achterwege moet blijven.4 Dergelijke bijzondere omstandigheden worden evenwel ‘slechts bij hoge uitzondering’ aangenomen.5 Naar het oordeel van de rechtbank is een dergelijke uitzondering in dit geval niet aan de orde.

13. Gelet op het hetgeen hiervoor is overwogen, zijn de beroepen ongegrond.