Rechtbank Arnhem, 16-04-2007, BA3469, AWB 06/4493

Uitspraakdatum: 16 april 2007

Uitspraak als bedoeld in artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

en

de heffingsambtenaar van de gemeente Nijmegen, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

Verweerder heeft met dagtekening 28 februari 2006 aan eiser ten aanzien van de volgende onroerende zaken een aanslag rioolrecht voor het jaar 2006 opgelegd:

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 5 juli 2006 de aanslagen gehandhaafd.

Eiser heeft daartegen bij brief van 10 augustus 2006, ontvangen bij de rechtbank op 14 augustus 2006, beroep ingesteld.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast.

Bij besluit van de gemeenteraad van [Z] van 22 december 2005 is de Verordening Rioolrecht 2006 (hierna: de Verordening) vastgesteld.

De Verordening luidt – voorzover van belang – als volgt:

“Verordening Rioolrecht 2006

Eiser is op 1 januari 2006 eigenaar van de onroerende zaken gelegen aan de [a-straat] 9, [b-straat] 12, [b-straat] 16 (1) en [b-straat] 16 (2) te [Z]. Deze onroerende zaken zijn alle aangesloten op de gemeentelijke riolering.

De WOZ-waarde van voornoemde onroerende zaken is bij beschikking als volgt vastgesteld:

Op basis van de Verordening zijn aan eiser ten aanzien van de diverse onroerende zaken aanslagen rioolrecht voor de volgende bedragen opgelegd:

3. Geschil

Tussen partijen is in geschil het antwoord op de vraag of de aanslagen rioolrecht terecht en op juiste gronden zijn opgelegd. Eiser is van oordeel dat deze vraag ontkennend moet worden beantwoord. Verweerder is de tegenovergestelde opvatting toegedaan.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, alsmede hetgeen zij daar ter zitting aan hebben toegevoegd.

Eiser concludeert tot niet verbindendheid van de Verordening, gegrondverklaring van het beroep, en vernietiging van de uitspraak op bezwaar en de onderliggende aanslagen. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

4. Beoordeling van het geschil

De maatstaf van heffing bij rioolrechten strekt ertoe de kosten van de gemeentelijke riolering over de belastingplichtigen te verdelen. Verweerder heeft in beginsel een zekere mate van beleidsvrijheid met betrekking tot de verdeling van deze kosten. Hierbij dient echter onder meer het zogenoemde evenredigheidsbeginsel in acht te worden genomen.

Verweerder heeft er voor gekozen met ingang van het jaar 2006 een kostendekkend systeem – dat wil zeggen een systeem waarbij de jaarlijkse rioleringskosten volledig worden gedekt door de inkomsten uit de geheven rioolrechten – van rioolrechten in te voeren waarbij de rioleringskosten uitsluitend worden verhaald op de zakelijk gerechtigden.

Deze heffingssystematiek, waarbij op een beperkte groep, te weten de zakelijk gerechtigden, de volledige rioleringskosten – waaronder de kosten gemaakt ten behoeve van gebruikers, niet-zakelijk gerechtigden – wordt verhaald, is naar het oordeel van de rechtbank in strijd met het evenredigheidsbeginsel. Het systeem van heffing van rioolrechten mag er immers niet toe leiden dat aan de in de heffing betrokken groep belastingplichtigen meer kosten in rekening wordt gebracht dan naar een redelijke maatstaf aan hen kunnen worden toegerekend (vergelijk Hoge Raad 10 december 2004, nr. 36.776, BNB 2005/102). Aangezien in het onderhavige geval uitsluitend de zakelijk gerechtigden en niet tevens de gebruikers – aan welke groep ook kosten kunnen worden toegerekend – in de heffing worden betrokken wordt de genoemde redelijke maatstaf overschreden.

Hetgeen door verweerder wordt aangevoerd ter rechtvaardiging van de gehanteerde heffingssystematiek, te weten de zeer lage perceptiekosten van een eigenarenheffing ten opzichte van gebruikersheffingen en de omstandigheid dat eigenaren/verhuurders die niet tevens gebruiker zijn de lasten kunnen doorberekenen aan de huurder, zijn – daargelaten de juistheid daarvan – van onvoldoende gewicht om anderszins te concluderen.

5. Proceskosten

Van voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten is de rechtbank niet gebleken. De gemachtigde van eiser trad naar eigen zeggen immers niet op in zijn hoedanigheid als professioneel gemachtigde.

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan op 16 april 2007 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. A.M.F. Geerling, voorzitter, mr. M.M. Bijker-Veen en mr. E.C.G. Okhuizen, rechters, in tegenwoordigheid van mr.drs. J.A. Vriezen, griffier.

De griffier, De voorzitter,

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Arnhem (belastingkamer), Postbus 9030, 6800 EM Arnhem.