Standpunt over de doelmatigheidsgrens

Aanleiding Op grond van artikel 27a, eerste lid, van de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB 1964) wordt loonbelasting bij wijze van uitzondering niet van de werknemer geheven maar van de inhoudingsplichtige in de vorm van een eindheffing voor zover het gaat om de in artikel 31 Wet LB 1964 bedoelde eindheffingsbestanddelen. Tot die eindheffingsbestanddelen behoren onder andere door de inhoudingsplichtige aangewezen vergoedingen, verstrekkingen en terbeschikkingstellingen die voldoen aan de gebruikelijkheidseis van artikel 31, eerste lid, onderdeel f, Wet LB 1964. In het Handboek Loonheffingen 2025 (uitgave maart, paragraaf 4.2) is in dit kader de zogenoemde doelmatigheidsgrens van € 2.400 opgenomen: ‘Vergoedingen, verstrekkingen of terbeschikkingstellingen van in totaal maximaal € 2.400 per persoon per jaar beschouwen wij als gebruikelijk. De afwijking van 30% geldt niet voor dit bedrag.
Let op: Het bedrag van € 2.400 geldt in alle redelijkheid. Dit bedrag geldt bijvoorbeeld niet voor zover het loon van de werknemer lager is dan de bedragen waar hij recht op heeft volgens de Wet minimumloon en minimumvakantiebijslag, of als stagiair.’

Vraag Hoe moet de doelmatigheidsgrens worden toegepast?

Antwoord In verband met risicogericht handhaven hanteert de Belastingdienst in de praktijk bij de beoordeling van het gebruikelijkheidscriterium een doelmatigheidsgrens van €  2.400 per persoon per jaar. De doelmatigheidsgrens is bedoeld als veilige haven. Deze grens geeft aan tot welk bedrag de Belastingdienst geen actie onderneemt. De aanwijzing van vergoedingen, verstrekkingen en terbeschikkingstellingen van in totaal maximaal € 2.400 als eindheffingsbestanddeel wordt in zoverre als gebruikelijk beschouwd.
Toepassing van de doelmatigheidsgrens is niet aan de orde voor zover de aanwijzing van een vergoeding, verstrekking of terbeschikkingstelling voldoet aan de gebruikelijkheidseis.

Bron: Belastingdienst, 27-06-2025